Tydzień 26 (Homefront: The Revolution - The Voice of Freedom, Extreme Exorcism, Absolver, DiRT Rally, Zombie Army Trilogy)

Mam wrażenie, że w tym tygodniu każdy znajdzie coś dla siebie, bo przekrój tytułów jest naprawdę różnorodny. Jeżeli lubicie strzelanki i podobał wam się Homefront: The Revolution, to zainteresować was może krótki tekst poświęcony pierwszemu dodatkowi do niego, zatytułowanemu The Voice of Freedom i stanowiącemu swego rodzaju wprowadzenie do historii podstawki. Jeżeli zaś preferujecie strzelanki bardziej wymagające oraz kładące nacisk na współpracę między graczami, Zombie Army Trilogy to coś dla was. Wariacja na temat drugowojennej gry snajperskiej i survival horroru w kooperacji do czterech graczy. Nie jest łatwo, a sama gra wymaga precyzji w celowaniu, ale za to wynagradza dając graczowi mnóstwo satysfakcji.

Trzecia strzelanka jest już bardzo inna niż pozostałe dwie, bo utrzymana jest w stylistyce znanej wielu z czasów, kiedy to w polskich domach królował Pegasus. Zamieniamy zatem trójwymiar na perspektywę 2D i przyglądamy się radosnemu i niewymagającemu większego pomyślunku Extreme Exorcism, w którym zabijamy duszki na punkty. Nie znajdziecie tutaj angażującej opowieści czy wodotrysków graficznych, ale na leniwy wieczór przy piwku jest to tytuł w sam raz.

Natomiast dla fanów relatywnie młodego gatunku soulslike – Absolver. Zeszłoroczny tytuł z całkiem rozbudowanym systemem walki wręcz i, okazjonalnie, broni białej. Historia świata nie jest opowiadana wprost, ale ukryta w zdawkowych dialogach i opisach przedmiotów. Toteż najlepiej podchodzi się do Absolvera wieczorem z kubkiem herbaty lub lampką wina. Wtedy to właśnie zupełnie inaczej odbiera się przemierzany przez nas tajemniczy świat.

A na koniec jeden z najbardziej wymagających i zdecydowanie najlepiej wyglądający symulator rajdów, czyli DiRT Rally. W pewnym sensie jest to duchowy spadkobierca słynnej już serii Colin McRae Rally, chociaż w praktyce DiRT do niej należy. Wszak pierwszy DiRT sygnowany był nazwiskiem rajdowca aż do jego tragicznej śmierci. Rally to z kolei przypomnienie, że Codemasters to faktycznie mistrzowie kodu i znają się jak nikt inny na robieniu gier o jeżdżeniu samochodem.

Zapraszam!

Homefront: The Revolution – The Voice of Freedom (Xbox One)

Dambuster Studios, 2016r.

Dodatek dostępny również na: PlayStation 4, Windows

Czasami wydawane są dodatki tłumaczące wydarzenia, które tak naprawdę nie potrzebują wyjaśnienia. W tym wypadku mamy okazję spojrzeć na wyniszczone północnokoreańską okupacją Stany poprzez oczy samego Benjamina Walkera, głosu rewolucji i gościa, który zostaje pochwycony tuż na samym początku podstawki. W zasadzie jedynym sensem istnienia tej krótkiej, bo półgodzinnej kampanii jest odpowiedzenie na pytanie: dlaczego główny bohater Homefront: The Revolution został przez Benny’ego Walkera uratowany przed pewną śmiercią? Poza tym znajdziecie tutaj raczej niewiele. Co prawda, do uniwersum zostaje wprowadzony gang bandycki i morderczy znany pod nazwą „90” lub „nine-ohs”. Czy jest to wątek intrygujący, interesujący i porywający? Nie, nie jest. Jest, bo jest. A mógłby nie być. Chcę przez to powiedzieć, że The Voice of Freedom to półprodukt. Fabuła jest na odwal się, bo w zasadzie opiera się na próbie przedostania się Walkera i grupki rebeliantów do Filadelfii, tyle. Rozgrywka natomiast jest nieziemsko wręcz liniowa i toczy się na raczej klaustrofobicznych mapach. Powiem więcej, jej zdecydowana większość toczy się w tunelach metra. Ciemnych. Także orgazmu wizualnego nie uświadczycie. W skrócie, szkoda kasy.

Extreme Exorcism (PlayStation 3)

Arena Shooter w 2D

Golden Ruby Games, 2015r.

Gra dostępna również na: PlayStation 4, Xbox One, Wii U, Windows, MacOS

Niby to fajne i przyjemne, ale z drugiej strony nie jest to coś, co normalnie bym polecał. Extreme Exorcism to w zasadzie klasyczny przedstawiciel indyczego rodu. Spodziewać należy się zatem pixel-artu, braku fabuły i mocno arcade’owego podejścia do rozgrywki. Nie są to w żadnym wypadku cechy złe, bo przecież gry indie mają oddane grono fanów, ale jednak sprawia to, że niezbyt mogę ów twór traktować poważnie. Myślę o nim raczej, jako o giereczce, a nie grze.

Niemniej, jako giereczka Extreme Exorcism sprawdza się całkiem nieźle. Bez owijania w bawełnę wrzuca nas do nawiedzonego domu i nakazuje odprawianie egzorcyzmów przy pomocy broni wszelakiego rodzaju (w nasze pikselowe łapki oddane są m.in. kije bejsbolowe, pistolety automatyczne, a nawet pioruny Zeusa). Psikus polega na tym, że uzbrojenie musimy najpierw znaleźć, co trudne nie jest, bo co jakiś czas kolejna „brońka” pojawia się w odpowiednio oznaczonych miejscach na mapie. Dopiero wtedy możemy przejść do mordowania kolejnych fal przeciwników, choć wystarczy skupić się na tych noszących koronę. Zabicie takowego automatycznie kończy falę i rozpoczyna kolejną. Tu pojawia się psikus, bo każdy zabity król-duszek wraca w kolejnych falach naśladując nasze ruchy z poprzedniej. Oznacza to, że jeżeli skakaliśmy jak dzika małpa i nasz cel ustrzeliliśmy z dubeltówki, w kolejnej rundzie nowy duch będzie zachowywał się identycznie. Zatem, jeżeli nie będziemy ostrożni, to możemy sobie mocno utrudnić zadanie.

W teorii brzmi to interesująco, ale w praktyce formuła ta nigdy się nie zmienia, więc bardzo szybko robi się powtarzalnie i nużąco. Sytuację nieco ratuje obecność kanapowej kooperacji, chociaż z drugiej strony jest wiele ciekawszych tytułów na to pozwalających. Mój werdykt brzmi: jak dadzo za darmo, to brać. Jak ni, to też można, ale nie trza.

Absolver (PlayStation 4)

Mordobicie/Soulslike

Sloclap, 2017r.

Gra dostępna również na: Xbox One, Windows

W pewnym sensie jest to tytuł podobny do Dark Souls. Nie chodzi tutaj jednak o wysoki próg wejścia, a o to, jak się Absolvera odbiera. Otóż, zostajemy rzuceni w wyglądający na lekko postapokaliptyczny świat bez żadnych informacji o nim. Jedyne, co wiemy to to, że jesteśmy poddawani próbie polegającej na przemierzeniu świata gry i pokonaniu dziewięciu Naznaczonych. Jeżeli się nam powiedzie, otrzymamy tytuł Absolvera i będziemy mogli kontynuować naszą przygodę zakładając własną szkołę sztuk walki, bo to właśnie wokół walki wręcz wszystko się kręci.

Jest ona z resztą bardzo rozbudowana i, jeżeli chcemy, możemy spędzić mnóstwo czasu doskonaląc naszą listę ruchów, które to ułożymi w dowolnej kolejności dla każdej z czterech postaw. Oczywiście, możemy to kompletnie zignorować i śmigać wyłącznie z podstawowymi atakami. Bez problemu da się w ten sposób ukończyć Absolvera, ale jeżeli gra wam się spodoba, to bez wątpienia wtopicie mnóstwo czasu w pozyskiwanie kolejnych ciosów i wykonywanie opcjonalnych wyzwań. Zwłaszcza, że Absolver bardzo mocno stawia na grę online. W świecie gry, poza wrogimi NPCami, można natknąć się na innych graczy, którzy bynajmniej nie zawsze witają nas chlebem i solą. Niemniej, zdarzają się bardziej przyjazne przypadki, co poskutkować może utworzeniem tymczasowego sojuszu i wspólnemu zmierzeniu się z kolejnym Naznaczonym. Wszystko to odbywa się w locie, bez żadnych loadingów czy czekania w lobby. Ot, proponujemy kooperację napotkanemu graczowi, a on zgadza się lub nie.

Nawet, jeżeli gramy samemu, to jest to niesamowicie przyjemna gra. Niby brzmi to dosyć pokracznie w kontekście, bądź co bądź, mordobicia, ale jest coś relaksującego i nawet romantycznego w wizji podróżowania przez wyniszczony nieznanym nam kataklizmem świat i poszukiwanie kolejnych przeciwników. To samo czułem grając po raz pierwszy w Demon’s Souls i Dark Souls, bo zarówno w nich, jak i w Absolverze skrawki informacji o fabule otrzymujemy poprzez sporadyczne dialogi oraz opisy przedmiotów. Podobać też może się stylistyka gry. Modele postaci są lekko uproszczone, jakby pozbawione pewnych detali, a całość utrzymana jest w pastelowych kolorach. Potęguje to poczucie fantastyczności i tajemniczości tego świata, co zdecydowanie przemawia na plus.  

DiRT Rally (Xbox One)

Rajdy

Codemasters, 2015r.

Gra dostępna również na: PlayStation 4, Windows, Linux*, MacOS*

Nawet nie próbuję udawać, że jest to tytuł skierowany do mnie. Co prawda, lubię wyścigi, zwłaszcza te z deka bardziej symulacyjne. Lubię też te na licencji WRC. Za dzieciaka ogrywało się przecież Coliny McRae, a później również i wcześniejsze DiRTy. Niemniej, żadna Forza, żadne Gran Turismo, żaden Colin nie umywają się do DiRT Rally pod względem symulacji. To gra stworzona dla ultrasów – ludzi, którzy w gry wyścigowe grają w fotelu kubełkowym i kasku, a do komputera podłączony mają cały samochód. Często mówi się, że nie powinno się do tego tytułu podchodzić bez uprzedniego zaopatrzenia się w kierownicę. Ciężko mi się nie zgodzić, skoro moje próby wojowania kolejnych OSów przy pomocy Xboxowego pada bardzo często kończyły się fikołkami, piruetami oraz innymi manuetami. To znaczy, przejechanie trasy to żaden problem. Trudnością w DiRT Rally jest ukończenie mistrzostw na podium, aby awansować do kolejnych. Przyznam, że udało mi się osiągnąć to tylko raz i to po dwóch próbach. Później moja skuteczność mocno spadła. Może to wina braku odpowiedniego sprzętu, może mojego braku umiejętności, a może obu. Wiem tylko, że fani sportów motorowych odnajdą się w DiRT Rally jak ryba w wodzie.

Pozostali też mogą pojeździć, jeżeli nie przeszkadza im wizja niewygrywania wyścigów. Zwłaszcza, że mogą odetchnąć od rajdów biorąc udział w street crossie lub wyścigach uphillowych. Nie da się też nie zauważyć, że DiRT Rally wygląda najzwyczajniej w świecie przepięknie. Do tego stopnia, że aż można go pomylić z prawdziwością. Zatem warto zagrać w niego dla samych widoków, bo ośnieżona Szwecja, górzysta i spalona słońcem Grecja, a nawet deszczowa i błotnista Walia wyglądają oszałamiająco.

*przeportowana przez Feral Interactive

Zombie Army Trilogy (Xbox One)

Coopowa strzelanka

Rebellion Developments, 2015r.

Gra dostępna również na: PlayStation 4, Windows

Każdy zgodzi się, że Adolf Hitler to najbardziej znienawidzona przez świat postać historyczna. Któż mógłby być gorszy od człowieka odpowiedzialnego za śmierć milionów ludzi? Odpowiedź okazuje się być bardzo prosta, a udziela jej nie kto inny, jak Rebellion Developments, autorzy serii drugowojennych gier snajperskich Sniper Elite. Brzmi ona: zombie Hitler. Brzmi jak historia tandetnego horroru klasy Z i w zasadzie tym właśnie jest. Była to w końcu jedynie wymówka, aby postrzelać wraz z kolegami do nieumarłych nazistów w Zombie Army Trilogy, kolekcji dwóch samodzielnych dodatków Nazi Zombie Army do Sniper Elite V2 wzbogaconej o nową, trzecią kampanię, która stanowi zwieńczenie trylogii.

Przestrzegam, że nie warto podchodzić do tego tytułu bez przynajmniej jednego kompana. Zombie Army Trilogy stawia bardzo mocno na współpracę i to właśnie, gdy gramy online pokazuje swoje pazurki. W singlu grać się niby da, ale zamiast radosnej, choć pompującej adrenalinę rozwałki, dostajemy żmudne przestrzeliwanie się przez kolejne hordy zombie nazistów. Dodatkowo, bardzo szybko rośnie poziom trudności i nie wyobrażam sobie, jak mógłbym ukończyć wszystkie kampanie w pojedynkę, chociaż przez sam finał przebrnąłem jakimś cudem sam po tym, jak wypięło się na mnie moich dwóch nieznajomych współtowarzyszy z Internetu. Dlatego też zalecałbym zachęcenie do zagrania znajomych, randomowi gracze są zbyt nieprzewidywalni, a i dosyć ciężko ich teraz spotkać. Gra nie cieszy się widocznie zbyt dużą popularnością, więc czasami musiałem czekać po kilkanaście minut na pojawienie się kogoś chętnego do wspólnej zabawy

Kiedy jednak już się kogoś znajdzie, Zombie Army Trilogy okazuje się być całkiem przyjemną oraz wymagającą grą. Jako, że tytuł ten został zbudowany na fundamentach gry, w której główną bronią bohatera jest karabin snajperski, tutaj też najlepiej się on sprawdza. Jeżeli nie potraficie sadzić szybkich headshotów przy pomocy snajperek, to ZAT szybko was tego nauczy, bo inaczej sobie nie poradzicie. Co prawda, można kłaść wrogów strzelając im w tułów, ale wymaga to większej liczby pocisków, a sam przeciwnik może jeszcze jeden raz powstać z martwych.

Widać też wyraźnie różnice pomiędzy pierwszymi dwiema kampaniami stworzonymi jeszcze na PS3 i X360, a nową kampanią wykorzystującą moc One’a i PS4. Te pierwsze są widocznie uboższe i w większości stanowią zmodyfikowane poziomy ze Sniper Elite V2. Rozpoznać, między innymi, można fabrykę rakiet V2 czy dworzec kolejowy. Nowe mapy to już inna para kaloszy. Największą zmianą jest jednak pojawienie się postaci niezależnych, z którymi często można porozmawiać lub nawet zastrzelić, co kończy się odjęciem punktów oraz strzelaniną. Wyobraźcie sobie zatem moje zdziwienie, kiedy to odkryłem. Trochę mi się głupio zrobiło.