Tydzień 41 (Prince of Persia: Dwa Trony, Dead by Daylight, Splosion Man + Prologue to Ms. Splosion Man, Kid Icarus, 2064: Read Only Memories)

Dziś przeczytacie o sporej ilości staroci lub przynajmniej gier starociami inspirowanych. Najbardziej wiekowym tytułem w tym zestawieniu jest bez wątpienia liczący już 31 lat Kid Icarus wydany jeszcze na NESa. Wydaje mi się, że jest to mniej znana produkcja z katalogu Nintendo, ale to wcale nie oznacza, że jest to zła platformówka. Ba, taki Splosion Man (o którym wraz z dodatkiem również dziś przeczytacie) nie dorasta jej pięt i to pomimo swojej zwariowanej stylistyki i absurdalnego poczucia humoru.

Trochę nowszym klasykiem jest też ostatni (a przynajmniej chronologicznie) epizod sagi Piasków Czasu, czyli Prince of Persia: Dwa Trony. Jest to seria mocno już zapomniana, a jej ostatnia odsłona ukazała się jeszcze na poprzedniej generacji konsol, więc myślę, że spokojnie można postawić jej już nagrobek. Dwa Trony udowadniają jednak, że wcale na taki koniec nie zasługiwała, bo to całkiem niezgorsza gra jest, choć mocno się już postarzała. Ale nie można się temu dziwić, w końcu debiutowała jeszcze na drugim PlayStation.

Wspominałem, że mam również dwa tytuły inspirowane starociami. Pierwszym z nich jest Dead by Daylight, który zaczynał mi się już kurzyć na wirtualnej półce, więc postanowiłem definitywnie zamknąć ten rozdział i o nim napisać. To gratka dla fanów klasycznych horrorów z lat 80. pokroju Halloween czy Piątku Trzynastego. Gra przenosi nas bowiem w klimaty żywcem wyjęte z tego typu filmów, pozwalając graczom wcielić się zarówno w mordercę, jak i w ścigane przez niego ofiary. Co więcej, to jedna z nielicznych udanych gier implementujących model „asymetrycznego multiplayera”.

Drugim z nich jest coś wyłącznie dla fanów visual novel i gier przegadanych. 2064: Read Only Memories to niby przygodówka, w której zamiast na zagadki, postawiono na rozmowy. To też jedna z wielu cyberpunkowych opowieści stawiających pytanie czy maszyna może mieć duszę. Nie robi tego jednak w klasyczny, mroczny i smutny sposób, pozostając raczej dość optymistyczną. Poza tym porusza wiele głośnych dziś i raczej kontrowersyjnych tematów takich jak chociażby gender. O samej grze dowiecie się więcej w tekście poniżej.

Zapraszam!

Prince of Persia: Dwa Trony (PlayStation 3*)

Platformer/Slasher

Ubisoft Montreal, 2005r.

Gra dostępna również na: PlayStation 2, PlayStation Portable**, Xbox, GameCube, Wii**, PC, Mac, Telefony komórkowe

To niesamowite, że z sagi o perskim księciu zrodził się moloch zwany Assassin’s Creed. Dziwi to tym bardziej, że są to gry od siebie kompletnie różne, choć faktycznie, można doszukać się między nimi pewnych podobieństw. Poza oczywistym naciskiem na zręcznościową wspinaczkę, Dwa Trony wprowadziły też do serii system skradania się i cichego eliminowania przeciwników, co często przypomina „asasynacje” znane z Asasynów. Są one dużo bardziej rozbudowane, bo każda z nich stanowi QTE, które musimy wykonać, aby skutecznie ubić wroga. Jest to też najskuteczniejsza metoda ich pokonywania, bo system walki w Prince of Persia nigdy nie był (i zdecydowanie nie jest też w tej odsłonie) jego najlepszą częścią. Każda taka sekwencja wywoływała we mnie uczucie bezsilności, bo sprowadzała się do żmudnego powtarzania tych samych czynności. Najczęściej było to przewracanie wszystkich przeciwników i ciachanie jedynego stojącego lub, jeżeli akcja toczyła się gdzieś wyżej, pozrzucaniu ich z wysokości. I tak w kółko.

Dwa Trony zaczynają błyszczeć dopiero, kiedy przedrzemy się przez atakujące nas grupki wrogów i zaczniemy sekwencje wspinaczkowe. Nie są zbyt trudne (choć zdarzało mi się, że postać zupełnie nie wykonywała tego, co chciałem), ale za to niesamowicie satysfakcjonujące. Zapomnijcie o jakimkolwiek Assassin’s Creedzie, gdzie cały myk polega na trzymaniu jednego przycisku i patrzeniu, jak chłopek gramoli się na budynek. W Prince of Persia system ten jest naprawdę rozbudowany. Odbijamy się tutaj od przeciwległych ścian by dostać się na szczyt jednej z nich, nabieramy pędu obracając się wokół poziomych belek, a potem wybijamy się z nich i wbijamy sztylet w dziurę w ścianie, aby nie spaść. Co najlepsze, każda z tych akcji wykonywana jest przez gracza samodzielnie, dzięki czemu ma się wrażenie, że to my wykonujemy te wszystkie niesamowite akrobacje. Od czasu do czasu wspomagamy się też spowolnieniem czy cofnięciem czasu, czyli znakiem rozpoznawczym serii, aby przemknąć między poruszającymi się pułapkami. To nie jest samograj i czasem trzeba się nakombinować i nagimnastykować, ale efekt końcowy jest tego wart.

Dwa Trony stanowią też zwieńczenie sagi Piasków Czasów. Przyznam jednak szczerze, że w poprzednie dwie odsłony grałem już na tyle dawno temu, że wiele z nich zapomniałem, a historia opowiadana na przestrzeni serii jest dosyć zagmatwana. Toteż to, co zobaczyłem w Dwóch Tronach mi się podobało, ale nie byłem w stanie docenić ich fabuły tak, jak zrobiłbym to ogrywając kolejne odsłony serii w krótkich odstępach czasu. „Trójka” osadzona jest bezpośrednio po wydarzeniach z Duszy Wojownika i traktuje o konsekwencjach bawienia się czasem przez Księcia. W skrócie, znany z jedynki Vizier żyje i zamienia się w Boga Czasu dzięki zdobytemu Ostrzu Czasu, Babilon zostaje zniszczony przez piaski, a sam książę zostaje przez nie „zainfekowany”, co skutkuje w pojawieniu się w jego ciele Mrocznego Księcia (jest to też grywalna postać, której sekwencje skupiają się zazwyczaj wokół walki). Dwa Trony to zatem przede wszystkim opowieść o dojrzeniu głównego bohatera oraz o próbie odkupienia wyrządzonych przez siebie szkód przez próbę oszukania losu.

*remaster z 2010r.

**Prince of Persia: Rival Swords będąca lekko zmodyfikowaną wersją oryginału wzbogaconą o dodatkowe lokacje (PSP) lub sterowanie ruchowe (Wii)

Dead by Daylight (PlayStation 4)

Multiplayerowy survival horror

Behavior Interactive, 2016.

Gra dostępna również na: Xbox One, PC

Po Dead by Daylight nie spodziewałem się zupełnie nic, a jednak gra zdołała mnie w sobie zauroczyć. Moje sceptyczne podejście do tego tytułu nie jest wcale bezpodstawne. Gier opartych na modelu „asymetrycznego multiplayera” już trochę się pojawiło, ale praktycznie żadnej nie udało się z tym pomysłem zrobić nic dobrego. Najlepszy przykład to Evolve. Przecież jak to się wywaliło na pysk to zęby zbierało aż na marsie. Tak mocno przygrzmociło, a niby stali za tym twórcy Left 4 Deadów. Jak więc oparta na podobnym modelu gra nieznanego mi studia mogłaby być dobra? Zwłaszcza, że porażkę odniósł niemalże identyczny gameplayowo Friday the 13th: The Game (uwielbiam ten koślawy tytuł).

No, okazuje się, że bardzo dobrą. Raczej każdy z nas kiedyś w swoim życiu oglądał lub przy przynajmniej kojarzy horrorowe slashery. Horrory, w których grupka najczęściej nastolatków ścigana jest przez mordercę. Piątek Trzynastego, Koszmar z Ulicy Wiązów czy choćby nowszy już netflixowy Rytuał. Dead by Daylight pozwala graczom wcielić się w którąkolwiek z ról. Ba, pozwala mocno dostosować każdą z kilku dostępnych postaci do swoich potrzeb, a jeżeli dalej będzie Wam mało, zawsze możecie dokupić nową za prawdziwe pieniądze jako DLC. Wcale to jednak nie przeszkadza w dobrej zabawie, bo pula startowych postaci jest na tyle duża i różnorodna, że ani razu nie kusiło mnie by sięgnąć po portfel.

Najłatwiej ma oczywiście morderca, bo jego ofiary nie mają zbytnio, czym się przed nim bronić. Mogą ewentualnie użyć latarki, o ile taką posiadają, żeby go chwilowo oślepić i spierniczyć, gdzie pieprz rośnie. Muszą zatem pozostawać w ciągłym ukryciu i przekradać się pomiędzy kolejnymi osłonami, szukając przy tym kolejnych generatorów prądu do naprawienia. Ich celem jest uruchomienie (zazwyczaj) pięciu, co umożliwi im otworzenie bramy i ucieczkę. Morderca w tym czasie gania ich po mapie i dziabie kosą czy tam inną maczetą, a powalonych nieszczęśników nabija na haki jako ofiary dla jakiegoś demonicznego bytu. Pozostali gracze mogą próbować biedaka ratować i często pojawia się przez to dylemat, czy ryzykować i biec dzbanowi na pomoc, czy może lepiej poświęcić go, ale za ten czas uruchomić generator i zwiększyć swoje szanse na ucieczkę. To z kolei oznaczałoby, że nasz prześladowca będzie miał mniej celów, na których będzie musiał skupić swoją uwagę. Klimat, jaki jest przez to wytwarzany, jest naprawdę niesamowity. Dead by Daylight zapewnia doświadczenia, których próżno szukać w innych tytułach. Nerwowe rozglądanie się dookoła i nasłuchiwanie odgłosu kroków przy jednoczesnej próbie naprawienia generatora i niedoprowadzenia do zwarcia (w losowych momentach musimy w odpowiednim momencie wcisnąć przycisk) to coś naprawdę fantastycznego.

Splosion Man (Xbox One*)

Platformówka

Twisted Pixel Games, 2009r.

Gra dostępna również na Xbox 360

Twisted Pixel Games to studio stojące za chociażby fantastycznym The Gunstringer na Kinecta. Podobieństwa między tymi dwiema produkcjami są bardzo wyraźne, bo gry te dzielą charakterystyczny dla TPG styl. Splosion Man to również absolutnie niepoważna i nietraktująca siebie serio gierka z absurdalnym wręcz poczuciem humoru. Tytułowy bohater jest dokładnie tym, czego można się spodziewać – Panem Eksplozją, czyli eksperymentem laboratoryjnym, który na nieszczęście dla naukowców zbiegł i zaczął siać zamęt w bliżej niezidentyfikowanej placówce naukowej. Wydaje mi się, że robi to z czystego pragnienia zemsty, a nie po to, aby odzyskać wolność, bo zupełnie nic nie wskazuje na to, że jest inaczej.

Główną i w zasadzie jedyną umiejętnością Splosion Mana jest, niespodzianka, eksplodowanie, a dokładniej eksplodowanie w momencie skoku. Toteż przy każdej próbie wskoczenia gdzieś, wysadzamy w powietrze cały otaczający nas sprzęt oraz każdego nieszczęśnika w białym fartuchu, który akurat znalazł się w pobliżu. Poza tym, jest to najzwyczajniejszy w świecie platformer. Mimo, że pomysł jest naprawdę dobry, a rubaszne poczucie humoru jest przeurocze, to już sama gra jako gra jest nudna. Największy problem to brak jakichkolwiek zmian scenerii. Od początku do samego końca biegamy po podobnie wyglądających korytarzach laboratorium, które nawet nie udają, że są czymś więcej niż tylko trasą do przebiegnięcia przez gracza. Motywy gameplayowe bardzo szybko zaczynają się powtarzać i momentami miałem mocne deja vu. Ciekawiej robi się pod koniec, kiedy pomysły na poziomy stają się odrobinę kreatywniejsze, ale to i tak tylko kropla w morzu powtarzalności. Niezłe są też walki z bossami będące zarówno wymagającymi oraz uczciwymi. Stanowią też szansę na oderwanie się od schematyczności reszty Splosion Mana. Trzeba jednak pamiętać, że jest to przecież indyk, więc troszkę można mu wybaczyć. Słyszałem na temat Splosion Mana wiele dobrego, ale mojego serca zwyczajnie nie porwał.

*we wstecznej kompatybilności

Splosion Man: Prologue to Ms. Splosion Man (Xbox One*)

Twisted Pixel Games, 2011r.

Dodatek dostępny również na Xbox 360

W 2011r. premierę miał sequel Splosion Mana zatytułowany Ms. Splosion Man. Z tej okazji Twisted Pixel Games wypuściło darmowy dodatek do „jedynki” będący pomostem pomiędzy dwiema grami. W założeniu ma on tłumaczyć dalsze losy Splosion Mana i powstanie jego żeńskiego odpowiedniczki. W praktyce jednak jest to jeden poziom, który faktycznie wyraźnie dzieje się po akcji oryginału, ale zupełnie nic a nic nie wyjaśnia. Zatem nie rozumiem, dlaczego dodatek ten nazywany jest dumnie pomostem. Cóż, to wciąż darmowy poziom, na którego powinni połasić się ci, których urzekła podstawka.

*we wstecznej kompatybilności

Kid Icarus (3DS*)

Platformówka

Nintendo R&D1 TOSE, 1986r.

Gra dostępna również na: Famicom, NES, GameBoy Advane

Moja przygoda z Kid Icarus to kolejny przypadek, kiedy do rozgrzebanego tytułu wracam po roku od ostatniego odpalenia. Nie wiem tak naprawdę, dlaczego odłożyłem go w połowie i nigdy nie skończyłem, bo przecież gry z tamtych lat są śmiesznie wręcz krótkie i większość da się skończyć w godzinę, może dwie, jeżeli wiemy, co robimy. Co więcej, Kid Icarus nie jest też nadzwyczaj trudny. Nazwałbym go raczej wymagającym i sprawiedliwym. Przy odrobinie umiejętności i czasem szczęścia nie powinno się mieć żadnych większych problemów z ukończeniem tego klasyka.

Wcielamy się w postać Pita – kupidyna, którego zadaniem jest uratowanie krainy aniołów przed rządami złej Medusy. W tym celu rozpoczynamy powolną wspinaczkę ku niebiosom, pokonując przy okazji napotkane po drodze potwory i zdobywając trzy relikwie mające nam pomóc w ostatecznym starciu. Kid Icarus ma dosyć nietypową strukturę, bo, w przeciwieństwie do większości platformerów tamtego okresu, idziemy w nim cały czas w górę, a poziom kończy się, kiedy natrafimy na odpowiednie drzwi. Ostatni etap w każdej z trzech krain to swego rodzaju labirynt, na którego końcu czeka na nas boss. Nie wymagają oni nieludzkiej zręczności ani masy szczęścia. Najskuteczniejszą bronią przeciwko nim jest cierpliwość i opanowanie. To tyczy się też przecież większości starych gier. W tym właśnie tkwi ich urok. Kid Icarus to natomiast z dzisiejszego punktu widzenia raczej ciekawostka, a nie coś, w co koniecznie musimy zagrać. Niemniej jest to przyjemna gra i ciekawe jestem kolejnych odsłon serii.

*wydanie wzbogacone o obsługę 3D oraz automatyczne zapisy po każdym ukończonym poziomie.

2064: Read Only Memories (PlayStation 4)

Przygodówka/Visual Novel

MidBoss, 2015r.

Gra dostępna również na: PlayStation Vita, Xbox One, Switch, PC, Android

Wyobraźcie sobie, że budzicie się rano w swoim mieszkaniu i pierwsze, co widzicie to mały, niebieski robot krzyczący do was, że porwali mu tatę i musicie mu pomóc, bo może mu się stać krzywda. Jako, że akurat przyjaźnicie się ze stwórcą robota, postanawiacie mu pomóc i tak zaczyna się Wasza trwająca kilka dni przygoda w Neo San Francissco A.D. 2064. W świecie, gdzie sztuczna inteligencja to codzienność, Korea Północna już nie istnieje, a największym problemem społecznym są prawa hybryd – mieszanek gatunkowych. Tutaj warto też nadmienić, że grę tę powinniście sobie odpuścić, jeżeli jesteście uczuleni na wszelakie ideologie gender i inne, klasyfikowane zazwyczaj jako lewicowe, tego typu wartości. W 2064: Read Only Memories jest tego od groma. W wizji przyszłości wykreowanej przez MidBoss homoseksualizm, w pewnym sensie transseksualizm i wybieranie sobie zaimków jest normą. Mówię o tym nie po to, by to chwalić lub mieszać z błotem. Nie, nie zamierzam na bloga wprowadzać polityki. Niemniej, w grze jest to na tyle widoczne, że nie można było o tym nie wspomnieć.

Większy problem stanowi dla mnie ocena tego tytułu. Z jednej strony mamy całkiem interesującą i rozgałęziającą się historię, która potoczy się odrobinę inaczej w zależności od tego, jak będziemy traktować innych, włączając w to Turinga – wspomnianego wcześniej robota. Z drugiej te wszystkie fajne rzeczy są ciągnięte na dno przez formę gry. Nie, nie chodzi tutaj o grafikę. Ta może się podobać lub nie, ale jest ona najmniej ważna. 2064: Read Only Memories to tak naprawdę visual novel. Momentami miałem wrażenie, że bohaterowie są zakochani w dźwięku własnego głosu, bo gadają… i gadają… i gadają… Żeby te dialogi jeszcze były napisane w ciekawy sposób… Co gorsza, niewiele więcej mamy tutaj do roboty. Zagadek jest w 2064 tyle, co kot napłakał. Przypominam sobie chyba tylko trzy na całą grę. Pozostała jej część to chodzenie od jednego gościa do drugiego i gadanie, a raczej słuchanie, bowiem nasz bohater rzadko kiedy ma coś więcej do powiedzenia. Mówi przede wszystko Turing. Więc słuchamy i klikamy, żeby przeskoczyć do następnej kwestii dialogowej, czego też nie można zautomatyzować, trzeba klikać.

Dlatego mam okropnie mieszane uczucia. Niby nawet mi się podobało, ale nie mogę przemilczeć faktu, że momentami oczy zachodziły mi łzami od tęgiego ziewania. To przerażająco przegadany tytuł, czego zupełnie się nie spodziewałem i może inaczej podszedłbym do niego, gdybym wiedział o tym od początku. Nie zmienia to jednak faktu, że to raczej słaba gra. Zastanówcie się nad jej kupnem tylko, jeżeli lubicie visual novele. W innym razie, odpuście.