Odyseja obrażonego (239)

 

Assassin’s Creed: Odyssey pokazał mi, że choć faktycznie teraz to nie ma asasynów (a kiedyś to były!), to wbrew pozorom wcale nie oznacza to niczego złego.

Posłuchajcie…

Assassin’s Creed: Odyssey

Gatunek: RPG

Producent: Ubisoft Quebec

Rok wydania: 2018

Grałem na: PlayStation 5

Gra dostępna także na: Xbox One, PlayStation 4, PC

Assassin’s Creed to jedna z tych serii, na które śmiertelnie się obraziłem, kiedy zapowiedziano jej diametralny zwrot w nowym kierunku. Przez lata wydawało mi się, że porzucenie skradankowej formuły na rzecz mechaniki pełnoprawnego RPG-a sprawi, że cykl zatraci swoją własną tożsamość. Aż do teraz nie miałem jednak okazji do skonfrontowania swoich przypuszczeń z rzeczywistością. Za sprawą mojej świeżo upieczonej żony w czytniku mojej konsoli jakiś czas temu zagościło bowiem Assassin’s Creed i przyznam, że dawno już żaden tytuł nie wywołał we mnie równie skrajnych emocji.

Pozornie miałem rację i rzeczywiście Assassin’s Creed: Odyssey (a co za tym idzie również Origins i Valhalla, które są przecież oparte na tym samym szkielecie) to „asasyn” wyłącznie z nazwy. Twórcy zmienili tak wiele, że tytuł ten bez najmniejszego problemu mógłby otwierać zupełnie nową serię gier RPG. Wprowadzenie systemu questów, poziomów bohatera oraz przeciwników, a także niemalże całkowite zarżnięcie skradania skutkują doświadczeniem zupełnie innym od tego, do którego przez lata przyzwyczajał nas Ubisoft.

Nie jest to bynajmniej wada, w żadnym razie. Inne nie oznacza w końcu gorsze, co świetnie widać właśnie na przykładzie Assassin’s Creed: Odyssey. To dopracowana, pełnowymiarowa produkcja, przy której spędziłem kilkadziesiąt nad wyraz przyjemnych godzin. Gra momentalnie oczarowuje klimatem starożytnej Grecji, co rusz zachwycając zniewalającymi krajobrazami i intrygując ciasnymi, pełnymi rzeźb i zróżnicowanej architektury uliczkami kolejnych polis, a doznania tylko potęguje przygrywająca w tle muzyka.

Nowy, RPG-owy kierunek wprawdzie wymaga porzucenia starych taktyk na rzecz bardziej agresywnego stylu rozgrywki, ale kiedy tylko nam się to uda, okaże się, że walka w Assassin’s Creed: Odyssey sprawia masę frajdy, pozwalając na zaskakująco dużą dowolność w boju. Skupienie się na parowaniu jest równie skuteczne, co unikanie, do dyspozycji mamy szereg różnorodnych umiejętności specjalnych, a nic też nie stoi na przeszkodzie, by w ferworze walki wycofać się na moment i zalać wrogów gradem strzał z łuku. Mało tego, jeśli znudzi Wam się walka na lądzie, to w lokalnym porcie czekać na Was będzie statek, którym ruszycie na podbój mórz i oceanów.

A jest co podbijać, bo wirtualna Hellada jest wręcz przytłaczająco olbrzymia, a przy tym niezwykle różnorodna. Każda kolejna wysepka wyraźnie się od siebie różni, więc w trakcie rozgrywki naturalnie chce się sprawdzić, na co też tym razem natrafimy. Obszerne Ateny kapitalnie kontrastują z ciasną, wciśniętą między góry Spartą, a bujne lasy Fokidy w niczym nie przypominają spalonej słońcem Krety. To jedna z tych gier, w których bez problemu można utopić dziesiątki godzin, zwyczajnie spacerując i podziwiając piękno jej świata.

Żałuję jedynie, że w parze z naprawdę fantastyczną rozgrywką nie idzie równie dopracowana fabuła. Opowieść o próbie odnalezienia i zjednoczenia przez Kassandrę (lub Aleksiosa) swojej rodziny, przepleciona z wątkiem kultu Kosmosa wprawdzie miała spory potencjał, ale ostatecznie całość okazuje się być jedynie wymówką do odwiedzenia kolejnych lokacji. Co gorsza, w zasadzie trudno jest to nazwać opowieścią o asasynach, bo zakon jeszcze nie powstał, a jedynym łącznikiem z odwieczną wojną templariuszy i asasynów jest dosłownie kilka scenek z teraźniejszości.

Tym bardziej nie rozumiem, czemu nie zdecydowano się na kompletne odcięcie się od tematu. Wątek asasyński jest tu kompletnie zbędny i wciśnięty na siłę, byle tylko usprawiedliwić doczepienie do gry tytułu Assassin’s Creed, mającego sprzedać ją niedzielnym graczom. Zdecydowanie wolałbym, by zamiast kombinowania, jak połączyć to z lore serii, skupiono się na napisaniu solidnej fabuły. Żal bowiem, że tak przepastne grono barwnych lokacji i fascynujące lokacje zostały zmarnowane na niezbyt spójną i w zasadzie pozbawioną sensownego finału opowiastkę.

Wciąż nie jestem zbyt wielkim fanem nowego oblicza serii, ale po skończeniu Assassin’s Creed: Odyssey patrzę na nie zdecydowanie przychylniej. Wprawdzie nazywanie tego tytułu to swego rodzaju zaklinanie rzeczywistości i uważam, że zupełne odcięcie Odysei od marki wyszłoby jej zdecydowanie na dobre, ale nie zmienia to faktu, że jest to najzwyczajniej w świecie bardzo dobra i wciągająca produkcja.