Tydzień 35 (DmC: Devil May Cry - Vergil's Downfall, God of War III, God of War: A Call from the Wilds, Bloodborne + The Old Hunters)

Chciwość. To właśnie to słowo wydaje się być motywem przewodnim dzisiejszego wpisu, choć równie dobrze można by uznać za kontynuację omawiania gier brutalnych zapoczątkowanego w zeszłym tygodniu. Niemniej, w moim mniemaniu to właśnie chciwość najlepiej charakteryzuje bohaterów opisywanych poniżej gier.

Vergil z dodatku Vergil’s Downfall do DmC: Devil May Cry zatraca swoje człowieczeństwo w pragnieniu stania się potężnym. Kratos z God of War III oraz tekstowego God of War: A Call from the Wilds doprowadza do wielu tragedii w swym bezwzględnym pościgu za upragnioną zemstą. Natomiast wszystkie ugrupowania, z którymi do czynienia mamy w Bloodborne oraz dodatku The Old Hunters swoim ślepym dążeniu do uzyskania boskiej wiedzy zsyłają na Yharnam tragedię.

Warto zaznaczyć, że, jak wspominałem, są to wszystko dość brutalne tytuły, więc skierowane są raczej do dorosłego odbiorcy. O ile dodatek do DmC czy God of War: A Call from the Wilds jeszcze jako tako przejdą, zwłaszcza ten drugi, o tyle Bloodborne oraz The Old Hunters posiadają już bardzo nieprzyjemną (w pozytywnym znaczeniu) i niepokojącą, a momentami nawet wręcz obrzydliwą stylistykę. Ponadto motywami przewijającymi się przez całą historię jest wyłupywanie oczu i picie krwi. O God of War III już nie mówię, bo tam krew się „sypie”, głowy latają, a i szczucia cycem jest niemało.

Zapraszam!

DmC: Devil May Cry – Vergil’s Downfall (Xbox One*)

Ninja Theory, 2013r.

Dodatek dostępny również na: Xbox 360, PlayStation 4*, PlayStation 3, PC

To się nazywa zmiana tonu. O ile podstawka była często mocno gówniarska, ale za to nadrabiała świetną techno-metalową muzyką i ciekawymi projektami lokacji, o tyle dodatek jest już dużo bardziej stonowany. Niestety w praktycznie każdym aspekcie. Metal i techniawę zamieniono na pompatycznie grającą orkiestrę, a zwiedzane lokacje składają się głównie z zawieszonych w powietrzu starych dworów i betonowych chodników. To jednak zrozumiała zmiana (choć można było się bardziej postarać przy projektowaniu lokacji, które są zwyczajnie nudne), gdyż głównym bohaterem dodatku jest nie Dante, a, jak można domyślić się po tytule, jego brat Vergil.

Uwaga, spoilery z podstawki.

Vergil’s Downfall to bezpośrednia kontynuacja DmC, a jej akcja rozpoczyna się tuż po tym, kiedy ranny Vergil opuścił Dantego i Kat, udając się na grób swojej matki. Tam też umiera i trafia prosto do piekła, gdzie musi stawić czoła wszystkiemu temu, co dręczyło go za życia. Sama historia nie wciąga i tak naprawdę niezbyt obchodziło mnie to, co dzieje się na ekranie. Nie ma w sobie tego czegoś, a i samemu Vergilowi przydałaby się odrobina charyzmy (aczkolwiek tutaj muszę pochwalić poprawę dialogów, które nie atakują gracza gówniarskimi hasełkami o posiadaniu większego dyndacza między nogami). Niemniej, scenarzystom udaje się wytworzyć w graczu pewną dozę niepewności, co do tego, czy Vergil naprawdę nie żyje i trafił do piekła, czy jest to po prostu wytwór jego wyobraźni spowodowany utratą krwi. Fakt, koniec końców odnajdujemy na to odpowiedź, ale do tego momentu nie jesteśmy pewni, co jest jawą, a co snem.

Jeszcze tylko wspomnę, że z deka smutno mi się zrobiło po zakończeniu, bo sugeruje ono, że planowany był pełnoprawny sequel DmC, ale już nigdy go raczej nie ujrzymy, bo przecież kolejny DMC stanowić ma przecież powrót do oryginalnej serii. Szkoda, bo jednak DmC to całkiem dobry tytuł jest. Dodatek natomiast mogę polecić tylko ultra fanom oryginału lub komuś, komu mało jest Devil May Cry’a. Pozostali mogą go spokojnie sobie odpuścić, bo wprowadza do nowej historii Dantego niepotrzebny cliffhanger i tak naprawdę niewiele więcej.

*wersja zremasterowana przez QLOC i zawarta w pakiecie DmC: Devil May Cry Definitive Edition

God of War III (PlayStation 4*)

Slasher

SCE Santa Monica Studio, 2010r.

Gra dostępna również na PlayStation 3

Seria God of War jest serią mi bliską. To właśnie książkowej adaptacji jej pierwszej części poświęciłem swoją pracę dyplomową. Toteż, chcąc nie chcąc, interesuje mnie historia Kratosa i jego droga do zemsty na bogach Olimpu. Na przestrzeni lat w ręce wpadły mi w zasadzie wszystkie części oryginalnej sagi poza tą ją wieńczącą właśnie. Jakże się zatem ucieszyłem, kiedy okazało się, że Sony postanowiło do wrześniowego Plusa dodać właśnie God of War III. Włączyłem, pograłem, przeszedłem nawet. I o matko, ależ to jest dobra gra.

Już sam początek uderza gracza w twarz epickością w postaci wspinaczki armii tytanów na szczyt Olimpu i Kratosa walczącego na grzbiecie Gai z konio-pajęczym żywiołakiem stworzonym przez Posejdona. A to wcale nie jest najbardziej niesamowita rzecz, która się w trzecim GoWie odbębnia. Ponadto, graficznie gra to wciąż cukiereczek. Projekty postaci i lokacji to cycuś, a szczegółowość modeli, którą podziwiać można na zbliżeniach, nadal robi wrażenie, choć już nie aż takie, jak robiło osiem lat temu. Zdecydowanie nie jest to też gra dla dzieci. O ile już poprzednie odsłony miały cycki i były brutalne, o tyle trójka podnosi poprzeczkę. Wydłubywanie oczu, powolne i bardzo graficzne urywanie głów czy też dosłowne rozrywanie przeciwników gołymi rękoma na strzępy to tutaj chleb powszedni.

Co najważniejsze, God of War III dostarcza też fabularnie. Stanowi on ostatni rozdział w historii Kratosa (a przynajmniej stanowił do momentu, w którym postanowiono wcisnąć go w mitologię nordycką) i naprawdę widać to po skali wydarzeń, do stanu, sprzed których nie ma już powrotu. Kratos w tej części pokazuje w pełni jak bardzo jest bezwzględny i, że nie cofnie się przed niczym, by otrzymać upragnioną zemstę. Jest to człowiek, którego okropnie ciężko jest lubić, ale któremu też nie da się nie współczuć, gdyż jest to przede wszystkim postać tragiczna, co uwypuklone zostaje właśnie w trójce. Niemniej, wydaje mi się, że w trakcie wydarzeń w niej przedstawianych dokonuje się w nim drobna przemiana i pojawia się w nim odrobina tłumionej przez gorejący w nim gniew empatii. Twórcy pozostawili jednak tę kwestię otwartą do interpretacji gracza po ukończeniu historii. Zatem ja skłaniam się właśnie ku tej wersji, co potwierdzałaby jego zmiana charakteru w tegorocznym God of War. Zatem jest to moim zdaniem fantastyczne zwieńczenie jego historii i niezależnie od tego jak dobra nie byłaby najnowsza odsłona serii, uważam ją za niepotrzebną, a przynajmniej z Kratosem jako protagonistą.

*remaster z 2015r.

God of War: A Call from the Wilds (PC)

Gra tekstowa

Sony + Facebook, 2018r.

Gra dostępna równie na wszystkim z aplikacją Facebook Messenger

Tak. To God of War w formie gry tekstowej. Tak, takiej bez grafiki ze sporadycznymi obrazkami. Tak, trzeba czytać. I trochę pisać też. Inaczej się go nie przejdzie. Tak, walczy się. Rencami. Łukiem też. I zwiedza się las. W czterech kierunkach świata. Tak, to kanon, a nie fanowski projekt. Więcej nawet, to prequel najnowszego God of Wara. Tego nordyckiego. Ciekawe, nie? To jedna z tych fajniejszych akcji promocyjnych. A Call from the Wilds nie trwa zbyt długo. Do przejścia wystarcza niecała godzinka, ale otrzymuje się za to kilka ładnych obrazków i poznaje trochę Atreusa, syna Kratosa, bo to on właśnie jest tutaj bohaterem. W trakcie zabawy w pobliskim lesie słyszy dwa wzywające go głosy i postanawia sprawdzić, co w trawie piszczy. Więcej nie zdradzę, bo po co? Jeżeli ciekawi was fabuła serii to odpalcie swój telefon i w wyszukiwarce wpiszcie tytuł. Gra dostępna zupełnie za darmo i jest całkiem ciekawa, a przerwać można w każdym momencie, a później wrócić do niej, kiedy tylko ma się czas.

Bloodborne (PlayStation 4)

Soulslike

From Software, 2015r.

Tytuł ekskluzywny

Końca dobiegła noc łowów trwająca od wczesnej wiosny na mojej konsoli. Niesamowicie cieszę się, że ją przeżyłem i ujrzałem napisy końcowe, a jednocześnie żal mi opuszczać wyniszczone plagą Yharnam. Gry od From Software to za każdym razem niesamowita, niepokojąca i pełna tajemnic przygoda, która pochłania gracza w całości i nie odpuszcza mu aż do końca. Moje pierwsze spotkanie z Dark Souls było bolesne i dopiero przy trzecim podejściu coś w moim mózgu przeskoczyło i zakochałem się w serii. Demon’s Souls pochłonąłem w lekko ponad tydzień, potem Dark Souls z dodatkiem. Cudo. W końcu nadszedł jednak czas na Bloodborne, chyba najbardziej uwielbianą grę From Software. No i znowu… Zakochałem się.

Nie była to jednak miłość od pierwszego wejrzenia i nadal to Demon’s Souls zajmuje w moim sercu pierwsze miejsce. W teorii jest to ta sama, a przynajmniej bardzo podobna gra, jeżeli o mechanice mowa. Mamy tutaj bowiem wymagającą hybrydę slashera i RPG z bogatą historią podawaną nam w strzępach poprzez opisy przedmiotów, sporadyczne dialogi oraz świat gry. Niby to samo, ale jednak coś jest w Bloodbornie takiego, że nie do końca zaskoczył mi on tak, jak inne Soulsy. Wydaje mi się, że chodzi przede wszystkim o lore gry, bo to on (a nie poziom trudności, jak przypuszcza wielu) sprawia, że kolejne produkcje From Software zrzeszają wokół siebie oddaną społeczność. Bloodborne w żadnym wypadku pod tym względem nie zawodzi. Historia świata, do którego nas wrzuca jest niesamowicie zawiła i pełna niedomówień, ale odniosłem wrażenie, że tych niedomówień jest tutaj znacznie więcej niż w poprzednich grach. Zarówno w Demon’s Souls, jak i w Dark Souls struktura świata była dla mnie jasna. Natomiast świat Bloodborne przypomina mi raczej swego rodzaju puzzle, w których brakuje niektórych elementów.

Paradoksalnie, nie jest to do końca minus, a jedynie czynnik sprawiający, że odrobinę ciężej jest wszystko zrozumieć. Cały urok tkwi właśnie w łączeniu faktów i poszukiwaniu kolejnych puzzli przy pomocy społeczności. Pisząc ten tekst wciąż czytam o tym świecie i napotykanych w nim bohaterach. Ciekawe jest to, że w Bloodborne i jego poprzednikach przedstawiane wydarzenia stają się jakby drugoplanowe, bowiem na plan pierwszy wysuwa się to, co wydarzyło się nawet i na wiele lat przed przybyciem Łowcy do Yharnam. Dopiero poznając historię świata, nasza wędrówka nabiera sensu. Staje się dla nas jasne, że Bloodborne to historia o niebezpieczeństwie, które niesie ze sobą fanatyczne wręcz dążenie do zdobycia jak największej ilości wiedzy i ingerowanie w sprawy nadludzkich bytów. Bloodborne czerpie garściami z twórczości Lovecrafta, więc poczucie beznadziejności sytuacji i bezsilności wobec kosmicznych stworów nie opuszcza gracza ani na krok. To jedna z tych gier, przy których klimat naprawdę wylewa się z monitora wiadrami.

Trzeba jednak nastawić się, że po jednorazowym przejściu gry i bez researchu gra może wydawać się być wydmuszką – trudną grą o walczeniu z potworami, w której fabuły nie ma wcale. Toteż polecam zagłębić się trochę w temat. Całkiem dobrze grało mi się też przy jednoczesnym słuchaniu kolejnych odcinków Bonfireside Chat, anglojęzycznego podcastu omawiającego poszczególne lokacje z gry w kolejności chronologicznej. Zatem może on posłużyć również jako swego rodzaju rozkład jazdy. Co prawda, między innymi przez to, przejście Bloodborne zajęło mi tyle, ile zajęło. Mógłbym to przelecieć w tydzień, ale z historii nie zrozumiałbym pewnie prawie nic. Zatem nie żałuję i polecam.

Bloodborne: The Old Hunters (PlayStation 4)

From Software, 2015r.

Ciężko jest pisać o The Old Hunters zaraz po napisaniu tekstu o Bloodborne. Zwłaszcza, że pojawiają się one tuż obok siebie we wpisie. Pozwolę sobie zatem, że nie będę nadto się o nim rozpisywał, ponieważ w praktyce musiałbym popełnić autoplagiat. The Old Hunters to rozwinięcie historii podstawki i wyklarowanie (choć w tej serii na słowo to należy patrzeć z mocnym przymrużeniem oka) pewnych wątków poprzez wysłanie gracza do Koszmaru Łowcy, do którego po śmierci trafiają… cóż... łowcy. Zatem można by powiedzieć, że cofamy się na swój sposób w czasie. W rzeczywistości jednak trafiamy tak naprawdę do jednego z wielu Bloodborne’owych snów, dzięki czemu mamy okazje do poznania ważnych dla historii tego świata postaci osobiście (na przykład Ludwiga) oraz pozbierania do kupi informacji o tragedii pewnej rybackiej wioski oraz początku plagi.

Zarówno lokacje, jak i bossowie są w tym DLC prześwietne. Bez wątpienia moją ulubienicą jest tutaj Lady Maria. Walka z którą jest niesamowicie fair poprzez umieszczenie jej w pustym, rozległym pomieszczeniu, dzięki czemu mamy wrażenie, że faktycznie walczymy jak równy z równą. W zasadzie podobnie jest również w przypadków pozostałych bossów, choć nie aż do takiego stopnia. Zapewnić mogę jednak, że każda z tych potyczek wstrzyknie wam do krwi mnóstwo adrenaliny. Szczególnie ta ostatnia. Miesiąc zajęło mi ubicie finałowego bossa, ale w końcu dałem radę. Męczyłem się z nim dłużej niż ze wszystkimi pozostałymi razem wziętymi, ale w końcu dałem radę, co zapewniło mi naprawdę masę satysfakcji. Zatem, mówię wam, warto.

Galeria

Amygdala w Bloodborne: The Old Hunters

Queen Yharnam w Bloodborne

Vergil w DmC: Devil May Cry - Vergil's Downfall

Atreus w God of War: A Call from the Wilds

Kratos w God of War III