Licencjokalipsa (128)

Marvel’s Iron Man VR udało się trafić do grona gier przeznaczonych na PlayStation VR, które z pewnością należy wziąć pod uwagę zaopatrując się w ten sprzęt. Choć niepozbawiona wad, nie da się jej odmówić tego, że pozwala naprawdę poczuć się niczym Człowiek z Żelaza. Pokusiłem się również przy jej okazji, by jeszcze raz spojrzeć wstecz, tym razem skupiając się na grach na filmowych licencjach.

Tłumaczę się też dlaczego kupiłem Island Saver: Dino Island – dodatek z dinozaurami do gry edukacyjno-rozrywkowej dla dzieci…

Posłuchajcie…

Licencjokalipsa

Predator: Hunting Grounds (2020)

Jak dotąd w 2020 roku nie ukazała się żadna towarzysząca filmowej premierze gra. Poniekąd można by winę zrzucić na panującą obecnie pandemię, aczkolwiek zważywszy, że lista tytułów opartych na filmach na Wikipedii kończy się na 2017 roku, a poszukiwania tego typu produkcji z ostatnich trzech lat w Google’u nie dają żadnych wyników – śmiem twierdzić, że to wcale nie koronawirus. Nawet w 2017 roku nie było tak kolorowo, bo ukazały się zaledwie 4 gradaptacje. Dla porównania 2007 rok zalał branżę aż 29-oma grami na filmowej licencji. Co się u licha wydarzyło przez te dziesięć lat?

Dla uściślenia dodam, że poprzez gradaptację mam na myśli, jak sama nazwa wskazuje, grową adaptację filmu. Z powyższych liczb wykluczyłem więc wszystkie produkcje jedynie osadzone w filmowych uniwersach, ale w żaden inny sposób z nimi niezwiązane (tj. niemające promować nadchodzącego obrazu). Toteż na potrzeby tego tekstu produkcje pokroju tegorocznego Predator: Hunting Grounds czy też nadchodzącego Marvel’s Avengers kompletnie dla mnie nie istnieją. W zasadzie zeszłoroczny Zombieland: Double Tap i Narcos: Rise of the Cartels przerwały tę ciszę w eterze, choć to i tak wyłącznie kropla na pustyni.

Harry Potter and the Sorcerer's Stone (2001)

Zmniejszenia się liczby gier na filmowych licencjach nie jest czymś nad wyraz trudnym do zaobserwowania, a stwierdzeniem tego faktu nie zabłyśniemy raczej w towarzystwie. Nie stało się to w końcu z dnia na dzień i cały ten proces trwa tak naprawdę od lat. Również odpowiedź na postawione przeze mnie w pierwszym akapicie pytanie jest dość prosta – tworzenie tego typu gier w erze smartfonów stało się po prostu nierentowne. W końcu dużo łatwiej i taniej jest wypchnąć na rynek prostą, opartą na mikropłatnościach grę mobilną zamiast ryzykować tworząc nieco ambitniejszy, ale też zdecydowanie droższy produkt mający w dodatku konkurować z produkcjami AAA. Zwłaszcza teraz, kiedy choć średnia półka cenowa gier powoli się odradza, nadal dzielimy gry na tytuły wysokobudżetowe oraz indyki.

Żal mi jest nieco tego utraconego już najprawdopodobniej na zawsze segmentu, bo choć zazwyczaj były to małe koszmarki, na których widok chciało się wyłupić sobie oczy przy pomocy leżącej obok łyżeczki po herbacie, nie da się odmówić im pewnego uroku. I wiem, że w tym momencie przemawia przeze mnie przede wszystkim nostalgia, ale w całym tym zalewie szrotów pojawiały się momentami naprawdę niezłe kąski. Za dzieciaka zagrywałem się choćby w pierwsze części Harry’ego Pottera oraz Shreka 2, a po latach doceniłem również choćby znośne Cars 2. Nie da się jednak ukryć, że tragiczna reputacja gier filmowych zazwyczaj odpychała graczy od ich kupna nawet wtedy, kiedy okazywały się one być wcale nienajgorszymi produkcjami. Segment ten musiał zatem umrzeć.

Iron Man (2008)

Przyznam się też szczerze, że, pomimo całej mojej nostalgii, za nic w świecie nie wróciłbym do tamtych czasów. Zdecydowanie bardziej odpowiada mi obecny model, w którym całe kupsko trafia na mobilki, a na moją konsolę lub PeCeta trafiają wyłącznie te co ciekawsze, robione w większości z sercem produkcje, które nie ograniczają się wyłącznie do opowiedzenia nam w gorszy sposób znanej już historii. Wolę raz do roku dostać Marvel’s Spider-Man niż co miesiąc zgrzytać zębami przy kolejnych odtwórczych, odlanych z tej samej formy nudnych strzelankach z Bondem lub brawlerów z Kapitanem Ameryką, Hulkiem lub Iron Manem.

Marvel’s Iron Man VR (PlayStation VR)

Gatunek: Strzelanka

Developer: Camouflaj

Rok wydania: 2020r.

Gra dostępna wyłącznie na PlayStation VR

Mojarecenzja Marvel’s Iron Man VR dla serwisu Gamerweb.pl

Z VR-em mam ten problem, że od początku swojej przygody z nim nie udało mi się jeszcze trafić na grę, która autentycznie pozwoliłaby mi się poczuć jak jej bohater. Może to wina moich gogli – PlayStation VR w końcu jest zdecydowanie słabszym sprzętem o większości opcji PeCetowych, ale trochę w to wątpię, bo oto świeżutki jeszcze Marvel’s Iron Man VR sprawił, że zakładając „czapkę” mimowolnie ogłaszałem światu, że „jo sem żelaznyj chłop” przy okazji budząc wszystkich domowników, bo przecież słów tak podniosłych nie wypada mamrotać, a należy wręcz wykrzykiwać.

Przyznam się jednam, że w sam tytuł nie bardzo wierzyłem. To znaczy, wyczekiwałem go i, jako że to jeden z najważniejszych tytułów na PS VR w tym roku, miałem nadzieję, że okaże się dobrym, ale moja wpojona za młodu niechęć do gier licencjonowanych i, nie ma co się oszukiwać, niekiedy koszmarnie wyglądające zwiastuny napawały mnie niepokojem. Rad jestem zatem, że mogę Wam z czystym sercem oznajmić, że Marvel’s Iron Man VR okazał się całkiem niezłą grą. Brak tu rewolucji, a i trapi ją sporo problemów, ale koniec końców bawiłem się dobrze i chwilami faktycznie czułem się jak Iron Man.

Zaskakująco intuicyjne, choć kulejące w wymagających precyzji momentach, sterowanie jest, w moim odczuciu, głównym tego powodem. W końcu jedną z najważniejszych charakterystyk samego Iron Mana jest to, że lata i walkę prowadzi przede wszystkim w powietrzu. Możliwość poruszania się we wszystkich osiach w połączeniu z różnymi rodzajami wyposażenia wbudowanych w nasz pancerz, i koniecznością unikania atakujących nas przeciwników (tutaj głównie dronów bojowych) niemal z definicji ma potencjał stanięcia graczowi ością w gardle. Na szczęście w studio Camouflaj zdołało zaprojektować to wszystko w taki sposób, że nie tylko w żadnym nie miałem problemu z odnalezieniem się w sytuacji, ale bezustannie kompletnie się zapominałem, oddając się w pełni napakowanej adrenaliną, dynamicznej walce. Jest to bowiem absolutnie najjaśniejszy punkt programu Marvel’s Iron Man VR czyniący go jednocześnie jednym z najlepszych VR-owych doświadczeń na PlayStation VR.

Jeśli przed przeczytaniem tego tekstu kliknęliście w odnośnik prowadzący do mojej recenzji gry na Gamerweb.pl zastanawiać Was może dlaczego oceniłem grę tak nisko (przynamniej jak na standardy branży), skoro tak ją chwalę. Otóż Iron Man VR w mojej opinii nie zasługuje na wyższą notę. Walka powietrzna, na którą składa się lwia część gry, jest, co prawda, fenomenalna, ale niestety w wielu innych aspektach tytuł ten po prostu nie domaga. I mogą to być małe popierdółki pokroju zbyt dużej ilości ekranów ładowania, łatwo uciekającego z pola widzenia interfejsu, ale i nie trudno znaleźć tu również większe przewiny, jak choćby to, że momentami gra bywa okrutnie wręcz brzydka (składający się z dwóch ulic na krzyż Szanghaj), a przynajmniej jedna trzecia misji to zapychacze polegające na przelatywaniu przez obręcze, co przypomina raczej Supermana 64 aniżeli współczesną grę. Średnio porywająca i do bólu przewidywalna jest też fabuła, w której przychodzi nam stanąć naprzeciw tajemniczej Ghost pragnącej zmusić nas (tj. Tony’ego Starka) do odpowiedzenia za grzechy przeszłości.

Nic jednak nie obniża oceny tak skutecznie jak fakt, że Marvel’s Iron Man VR ma tendencję do odbierania nam kontroli nad bohaterem, co skutecznie niszczy immersję. No, bo jak tu się wczuwać skoro nagle zostajemy przewróceni i widzimy swoje leżące na ziemi ciało, choć fizycznie czujemy, że jesteśmy po szyję zatopieni w betonie; albo nawet kiedy zamiast móc samemu podać komuś jakiś przedmiot, nasza ręka robi to kompletnie bez naszego udziału. VR wymaga niestety zupełnie innego podejścia w wielu kwestiach i najczęściej najlepiej jest po prostu przekazać pełnię kontroli w ręce gracza. Zatem choć Marvel’s Iron Man VR dał mi mnóstwo frajdy i jestem w stanie wiele mu wybaczyć lub chociaż przymknąć oko na błędy, jest to tytuł daleki od ideału.

Island Saver: Dino Island (Xbox One)

Dodatek

Developer: Stormcloud Games

Rok wydania: 2020r.

Dostępny także na PlayStation 4 i PC

No, także tego… Czuję, że muszę się tutaj trochę wytłumaczyć. W końcu jaki dorosły chłop kupuje dodatek do przeznaczonej dla dzieci gry mającej na celu uczyć młodzików o ekologii i oszczędzaniu? Przede wszystkim jednak, dlaczego? No, widocznie ja… Choć nie mam dzieci, darmowy Island Saver spodobał mi się na tyle, że autentycznie miałem ochotę na więcej, a przy okazji mogłem w ten sposób wesprzeć twórców. Chciałem to zrobić przede wszystkim dlatego, że, jak wspominałem w tekście sprzed dwóch tygodni, Stormcloud Games podeszło do swojej gry wyjątkowo uczciwie, nie starając się wzbogacić na naiwności i podatności na reklamę dzieciaków. Gra jest darmowa, dostarcza sporo wartościowych treści, dając przy okazji trochę frajdy, a jedynym możliwym (przynajmniej na tę chwilę) zakupem jest właśnie dodatek Dino Island wprowadzający do gry czwartą, pełną dinozaurów wyspę.

I jest to absolutnie najlepsze, co dała mi ta gra, bo bawiłem się świetnie sprzątając kolejne zakamarki nowej wyspy, karmiąc dinozaury, które w zamian, po osiodłaniu, pozwalały mi pojeździć (lub, w przypadku pterodaktyla, polatać) na swoich grzbietach. Czułem się jakbym cofnął się w czasie do swojego dzieciństwa, kiedy to rozkochany w dinozaurach Ross z Przyjaciół oglądałem przy pomocy wciśniętych na nos tekturowych okularów 3D książeczkę obrazkową pełną tyuranozaurów, diplodoków i wielu innych jaszczurek klasy premium. Jednak podobnie jak podstawka, również dodatek poza przyjemną, niezobowiązująca zabawą niesie ze sobą trochę życiowych mądrości tym razem mówiących o konsekwencjach zadłużania się. Fabularnie pomagamy bowiem prosiakowi Newtonowi, który w trakcie swoich eksperymentów niestety utknął na wyspie, a z braku pieniędzy pozadłużał się biedak i teraz kompletnie nikt nie chce z nim współpracować. Nasza w tym rola, by chłopinie pomóc, a ten w zamian pomoże i nam wydostać się z krainy dinozaurów. Wszystko odbywa się tak jak dotychczas. Nie ma tutaj może żadnych urozmaiceń i to nadal gra o sprzątaniu i strzelaniu w szlamowe potworki, ale niezmiennie relaksuje i sprawdza się idealnie w połączeniu z jakimś podcastem lub audycją.